speechwriter

XX

Despois de deixar a Rosa na porta da súa casa chamei por teléfono ao xefe andando camiño do hotel. Diríalle o que había, e punto. Despois de todo, non estaba na miña man facer máis.

- Loureiro! A ver, cóntame.

- Xefe, malas noticias. Dona Rosa non quere mandar o irmán para alá, e moito menos vai ir ela.

- Pero que carallo dis? Como que non quere? Loureiro, mecaghoentodooquesemove! Non me toques os ghuevos, eh!

- Xefe, que quere que faga? Non hai maneira de convencela.

- E logho que pensa facer?

- Quere incineralo aquí. Mañá imos amañar todo coa funeraria.

- Será raposa! Oes! Dille a esa lagharta que vai saber quen son eu! Pola ghloria dos meus defuntos que se vai lembrar de min!

Dábame conta da gravidade, para el, da situación. Comezaba a virse abaixo unha estratexia pacientemente traballada e, despois do meu fracaso, non tiña máis que facer que desafogarse a berros. E tocáronme a min.

- E ti, merdán! Non vales para nada! Deixa que te colla por banda!

- Xefe, por favor.

- Nin por favor nin hostias!

Colgou. Non sei porque, agarreime á esperanza de que pensara un pouco máis as cousas e se calmara. Que se lle ocorrera outra estratexia para eu póla en práctica dende alí. Si. Chamaríame e diríame, “escoita, vas facer isto...” Recollín a chave na recepción e subín á habitación. Puxen a televisión e deiteime na cama, a pensar. Soou o teléfono. “Aí está”, pensei.

- Si?

- Loureiro, estás despedido! Así que volves inmediatamente e traes os cartos que che dei. Entendido?

- Pero, xefe, escoite...

- Falei ben claro. Non quero volver a verte diante de min!

Xa estaba. Á fin sucedera. Non había cambio de plans de última hora. Quedaba sen traballo e sen o mes en Londres a gastos pagos para escribir. E probabelmente queimado para atopar emprego alá onde chegaran os tentáculos de don Francisco. Non puiden durmir, e a cada minuto que pasaba máis fea se volvía a valoración da miña situación. Collería o primeiro avión que puidera, devolvería os cartos, recollería as miñas cousas no pazo provincial, deixaría o apartamento e iría de momento á casa dos meus pais. En canto á novela, mellor me sería desaparecer do mapa uns meses. A ver se a cousa se ía esquecendo.

Asaltábame a sensación de ter perdido todo aquel tempo. Se non aceptara aquel traballo, agora podería estar dando clases nun instituto e levar unha existencia tranquila, sen aqueles sobresaltos. Coas tardes libres e tempo para escribir ao igual que calquera. Primeiro unhas cousas infumábeis, como todo o mundo, pero pouco a pouco podería ir afinando o estilo e converténdome en escritor de verdade. O que sempre quixera facer, dende neno. Pero a vida dispón como lle ven en gaña. Aínda que, despois de todo, aínda era novo para comezar outra volta. Precisaba falar con alguén. Marquei o teléfono de Tareixiña.

- Quen é?

- Son eu, Iago.

- Pero ti sabes que hora é?

- Síntoo. Necesito falar.

- Onde estás? Por que saen tantos números na pantalla do teléfono?

- Estou en Londres. É moi longo para contar. Acaban de despedirme.

- Neno, estás ben? Que pasou?

- Merda, Tareixa, que complicado é todo!

XXI

Había que cambiar de estratexia sobre a marcha. O caso era entrar no goberno, acceder ao círculo de confianza do presidente, e logo atopar algunha explicación para a crise matrimonial. De momento, Francisco tiña que deixar de ver a Carme por unha tempada, non vaia ser que alguén se fora da lingua antes de tempo. Dedicou horas e máis horas a tratar de construír unha historia coherente que non minguara a consideración cara a el do beatísimo Soto.

Porque tamén era ben triste que, á fin, todo dependera dun santón ridículo. Barreiros entendía a política doutro xeito. Mandar, mandar e logo mandar. Tratar de colocar os teus intereses por riba dos demais. Unha competición na que cumpría non ter demasiados escrúpulos porque senón sempre habería algún máis disposto ca ti. Exercer poder era en si mesmo o premio desta loita, todo o poder posíbel. Canto máis alto esteas, máis abaixo se sitúan os outros, e maior cantidade de xente depende de ti. Es o rei do mambo.

Por iso non entendía por que tiñan tanto peso certos grupos na estrutura do partido. Cales eran as súas pretensións? Estes integristas, por exemplo. No fondo uns hipócritas que desprezaban a todo aquel que non fora coma eles. Considerábanse santos, e os demais eran simples pecadores aos que utilizar só cando non houbera alguén afín a dispor. E así estaba todo. Pero non ían mandar sempre, nin moito menos. Non eran senón unha minoría odiada polo resto do partido pero, iso si, situada nos lugares clave. Este era un dos argumentos utilizados por Barreiros cos camaradas aos que fora tentando nos últimos tempos. E todos opinaban que non era senón dende dentro, no mesmo núcleo do poder, onde se podía comezar a cambiar as cousas.

Agora cumpría dar o último paso. Esa consellería que, no fondo, lle daba exactamente igual. Valeríalle calquera outra, incluso a de cultura. O primeiro sería consolidarse, facerse imprescindíbel. Logo, ir vendo como respiraban outros conselleiros, estudando as posibilidades de ir creando unha camarilla propia e, nalgún momento futuro, estar o mellor situado posíbel para o que puidera pasar.

Non eran as súas desavinzas matrimoniais as que ían coutarlle o camiño. Non agora. Só tiña que ter seguridade en si mesmo, nada novo. Cando chegou a chamada agardada, o guión estaba elaborado, revisado e pulido.

- Don Francisco, ten unha chamada do presidente Soto.

- Pásamo.

- Bo día, Barreiros. Quería darlle as grazas de novo pola magnífica organización do outro día. Estivo todo moi ben. Quedei moi contento.

- Nada, nada. Ghraciñas a vostede, señor presidente, por honrarnos coa súa presenza.

- Faltaría máis. Quería tamén falar con vostede de outras cousas, mellor en persoa. Importaríalle vir coa súa muller á residencia oficial o próximo sábado, para xantar e pasar a tarde.

- Con moito ghusto, señor presidente. O que sinto é que Rosa non poida estar ese día. Non sei se iso...

- E por que motivo, se pode saberse?

Neste punto comezaba a comedia.

- O meu cuñado Ernesto, irmán da miña esposa faleceu estoutro día en Londres, un accidente. Ela está alá, desolada, e desexa ghardar un loito rigoroso, xa me entende. Eu animeina a ficar alá unha tempada, porque aquí todo lle ha lembrar ao seu querido irmán.

- Vaia! Non sabía nada. Acompáñoos no sentimento. Pero, dígame, como a deixa soa nestas circunstancias?

Tíñao todo previsto. Non deixara ningún cabo solto.

- Que máis quixera! Incluso estiven a piques de voar para alá. Pero o traballo da deputación neste momento non me deixa un minuto libre. Rosa comprendeuno perfectamente. É unha muller estupenda e moi sacrificada.

- Xa. É moi loable. Pero ela soa, tan lonxe...

- Non. Mandei para alá a un colaborador meu moi eficiente para que a asista en todo o que precise.

- Está vostede en todo, Barreiros. Ben, entón agardámolo a vostede o sábado ás dúas. E repítolle as miñas condolencias.

- Moi amábel. Adeus, señor presidente.

Bingo! O peixe trabara no anzol. Agora quedaba ir tirando do fío paseniño, paseniño...

XXII

Pola mañá mentres recollía as miñas cousas recibín unha chamada no teléfono do cuarto.

- You have a phone call, sir.

- Eh?

- Loureiro?

- Si. Dona Rosa?

- Non me trates de vostede, xa cho dixen. Quería saber se xa marchas hoxe.

- Si. Non teño nada máis que facer, salvo que mudaras de parecer.

- Non, para nada.

- Entón non pinto nada aquí.

- Por que non pasas pola miña casa? Gustaríame que me acompañaras á funeraria.

- Eu xa non traballo para o teu marido...

- É un favor que che pido.

Por que ía negarme? Unha cuestión de simple humanidade. Acababa de perder ao seu irmán. Mrs. Worthing abriu a porta e ofreceume as súas condolencias. Supuxen que Rosa xa lle contara o suceso, e a min debíame tomar por alguén da familia. Parecía que de verdade estivera conmocionada. Rosa xa estaba disposta para saír.

- Por certo, non recordo o teu nome.

- Santiago, pero todos me chaman Iago.

- Iago. Non sei como dicirche isto. Non quero chamar a ningún coñecido de aquí, pero non me gustaría estar soa cando...´

- Entendo. Acompáñote, por suposto. Por un día máis non vai pasar nada.

- O que me magoa é que perdas a ocasión para escribir aquí esa novela que naceu dun xeito tan sorprendente.

- Non mo podo permitir. Ademais, non vou escribir nada.

- Por que?

- Creo que non sirvo. Os discursos son outra cousa.

Quedei sorprendido pola extrema seriedade dos operarios fúnebres, e a sensación de rigorosidade que transmitían. En menos de media hora quedou todo resolto. A cremación sería ás catro da tarde. Fixemos tempo paseando por Hyde Park, nunha soleada mañá de primavera. Rosa faloume do seu irmán, da súa infancia feliz e da traxedia familiar que o virara todo. Comemos sandwiches e ensalada sentados na herba, como moita máis xente que nos rodeaba. Gustoume aquel costume tan británico. Gozaba do día espléndido, da paz do momento sen deixar, sen embargo, de pensar na miña situación.

Rosa non quixo ver ao irmán. Prefería lembralo como un mozo alegre e falangueiro, amigo de brincadeiras. A cerimonia, se así se puidera chamar, durou a penas vinte minutos. Introduciron a caixa nun forno e, despois de consumirse no lume intenso, entregáronnos unha furna coas cinzas. Aquilo era todo.

- Que vas facer con elas?

- Algún día levareinas á casa. Xunto ao meu pai.

- Ben. Foi un pracer coñecerte mellor, aínda que fose nestas circunstancias.

- Vaste?

- Vou ver se hai un cuarto libre no mesmo hotel da outra noite. Creo que hai un voo mañá cedo.

- Iago, estás seguro aínda de que non vas escribir ese libro?

- Estou.

- Mañá ás sete saio para Cardiff por razóns de traballo. Vou estar unha semana en Gales. Xa sei que non é un mes, pero podes quedar até que volva no meu apartamento e, polo menos, escribes un par de capítulos. Hoxe terás que durmir no sofá.

Non sabía que dicir. Podería demorar unha semana a agonía da volta. O único problema eran os cartos que me dera o xefe.

- Que agarde! Non te despediu? Por unha semana máis ou menos non vai pasar nada.

Tamén era verdade. Chamaría a Mapi e deixaría recado. A ela non lle ía berrar. 

XXIII

O día de gloria chegou, por fin. O diario oficial da comunidade publicaba o nomeamento de Francisco Xavier Barreiros Viaño como conselleiro de agricultura. Os parabéns logo comezaron a chegar ao pazo provincial, onde os recibía un home pagado de si, triunfante e en estado de graza. Non tiña queixa. A comida e a tarde de convivencia familiar co presidente saíran moi ben, perfectas. Cando abandonou a residencia oficial, despois de rezar o rosario, estaba seguro de que xa nada estragaría o seu ascenso. Só tivo que agardar dous días. A véspera da publicación no diario, o propio Soto telefonárao para comunicarlle a boa nova. Preparou co secretario da deputación a súa obrigada renuncia ao cargo e atendeu as chamadas dos medios de comunicación. Mapi aproveitou o momento de euforia.

- Xefe. Chamou Loureiro para dicir que ía quedar unha semana en Londres. Á volta halle traer o diñeiro.

Loureiro. Xa esquecera todo aquilo. E agora importáballe ben pouco.

- Por min como se o ghasta en putas! Con tal de que non o volva a ver!

Pero cinco minutos máis tarde xa se impuña a cordura.

- Mapi. Chamas a ese inútil e dislle que me dá ighual se queda alá ou se emighra á China comunista. Pero que non se me despiste cos cartos ou fagho que o prendan. Estamos?

- Entendido, xefe, agora o chamo.

Xa máis tranquilo, pois aqueles non eran cartos para tirar polo río abaixo, colleu o teléfono móbil e marcou un número da memoria.

- Carmiña, ghuapa. Como estás?

- Ben. E ti? Parabéns!

- Ghrazas, bonita. Bótote de menos.

- Si? De verdade?

- E o meu amigho de aquí embaixo, máis aínda...

- Paco, non sexas vulgar…

- Mira. Eu o que quería dicirche é que aghora, durante un tempo, é mellor que non nos vexamos. Polo menos mentres non saiba de que van estes fillos de puta. Non vaia ser...

- Pero, por que? Se seguimos sendo discretos non ten por que sabelo ninguén.

- Non me fío. É mellor así. Déixame asentar primeiro e logo xa veremos. Se tes falla de algho mándasme recado por Mapi, que a vou levar comigho para a consellería. Entendido?

- Entendido. Paco!

- Que?

- Búscame algo por alá, anda. Sé bo.

- A ver. A ver...

Aquela moza estaba claro ao que xogaba. Como todas as que coñecera. Incluso Rosa. Casara con el só por manter o nivel de vida ao que estaba afeito. Se as cousas funcionaban así, el non tiña a culpa. E con pagar estaba solucionado.

De todos xeitos, non sabía por que, Carme era distinta ás demais. Estaba a gusto con ela e agora sentía mágoa por ter que deixar de vela unha tempada. Pero o primeiro era o primeiro. Tiña por diante uns meses para apousentar no novo cargo, estudar o terreo e amarrar a posición. Debía asegurarse de que seguira ao seu dispor cando chegase o momento oportuno. Chamou ao director xeral do Ideal.

- Francisco, que sorpresa! Parabéns!

- Ghrazas, home, ghrazas. Mira, chamábate por unha cuestión particular...

- Xa sabes que o que eu poda facer...

- Lembras aquela moza que che recomendei para a cousa esa da televisión que tedes aí?

- Si, Carme Caride.

- Esa. Teño moito interese en que sigha aí con vós, se non tes reparo.

- Por favor! Iso está feito. Non había nin que dicilo.

- Non sabes como cho aghradezo. Non me hei esquecer.