speechwriter

XVII

Saín dos calabozos ás nove da mañá, despois de pasar a noite en branco, ou máis ben en negro. Menos mal que fun o único ocupante da cela. Entregáronme a citación para un xuízo rápido que se celebraría algunhas semanas despois. Entrei nunha cafetaría situada a carón do xulgado e tomei un café. Lembrei que, polo menos, tiña o día libre, así que despois de pagar pillei un taxi e fun para a casa. Deiteime na cama e axiña quedei durmido. Pero á unha e media soou o teléfono. Era Mapi.

- Iago. Non me digas que estabas durmindo! Que, hai resaca?

- Mapi, por favor, estou moi mal. Non fagas brincadeiras.

- O xefe quere verte inmediatamente. Estas enfermo?

- Non. Enfermo non. E ademais hoxe libro.

- Xa o sei, pero tes que vir axiña.

- Vaaale. Deixa que me dea unha ducha polo menos.

Como empezaba a odiar o meu traballo! Doíame a cabeza, tiña a boca pastosa e coordinaba mal os movementos. Non sabía nin o que facía. Con algúns traballos me dei vestido e saín cara o pazo provincial. Mapi mandoume pasar directamente ao despacho do xefe.

- Xa souben da túa fazaña de onte, Loureiro!

- Cal delas, xefe?

- Como cal delas? Iso de escribir unha novela en trinta días. Paréceme unha idea de carallo! E xa podes ir dándolle, que como perdas a aposta aquí non volves traballar!

- Xefe!

- Ah, non! Só me faltaba ter comigho un tipo que se pasea en bolas polo casino da cidade. Érache boa!

- Quería algo máis? Estou moi canso.

- Agharda un pouco, fenómeno, que temos que falar. Ti falas inglés?

Falar, o que se di falar, falaba. Algo. Entendelo xa era outra cousa. Pero pensei que se trataría de traducir algún papel, así que non medín a resposta.

- Un pouco, si.

- Pois entón ti vasme facer un favor a min, e eu vouche facer outro a ti. Para que non se digha, cabrón!

Comecei a sospeitar que pasaba algo raro. Don Francisco púxome o brazo enriba do ombreiro.

- Imos ver. Esta tarde saes para Londres. Xa fixo Mapi a reserva do voo e máis do hotel. Levas roupa abonda, o ordenador e mailo que che fagha falla para escribir a merda esa que vas escribir en trinta días. Vas a ghastos paghos pola deputación.

Non acreditaba. E por que narices tiña que ir a Londres para escribir a novela?

- A cambio ti hasme facer un favor que non che ocupa máis ca un día ou dous. Toma –deume un papeliño. – Este é o enderezo da miña muller. Cando chegues poste en contacto con ela inmediatamente. O seu irmán acaba de morrer alí, pero Rosa non sabe nada. Tes que dicirllo e despois vas con ela á policía, e faste cargo de todo, entendes?

- ...

- Ben. Así me ghusta. Organizas todo para trasladar o cadáver aquí. O que haxa que pagar pillas de aquí –entregoume un sobre cheo de cartos. – do que quede ghastas o que necesites todo o mes, xa faremos contas.

- E dona Rosa?

- A iso ía, hostia! Non me interrompas. A Rosa métela no mesmo avión que o irmán. Ten que vir a toda costa, entendes?

- Entendo.

- Pois veña, vai de aí axiña! Fala con Mapi. E chámame por teléfono para informarme de todo.

Mapi entregoume un cartafol coas reservas.

- Pilleiche un hotel en Sussex Gardens. Está na zona onde vive dona Rosa. Ás cinco tes que estar no aeroporto para coller a tarxeta de embarque. Pásao ben.

Volvín rápido á casa e fun metendo na maleta roupa, útiles de aseo, o portátil, un caderno de notas, o sobre cos cartos e documentación. Estaba nervioso mais pensei que me viría ben a viaxe sorpresa. Mentres estaba no calabozo pensara pedirlle unhas vacacións ao xefe para poder cumprir coa aposta literaria e, como quen non quere a cousa, ía a gastos pagos. Trinta días arredado de todo e nun ambiente cosmopolita podían ser a mellor maneira de sacar adiante aquela toleada.

XVIII

Paco Barreiros tiña unha especial habilidade para tornar no seu favor as situacións máis negativas. A miúdo atopaba as solucións máis retortas que se puideran imaxinar, e sempre remataba tendo sorte. Parecía que nacera de pé.

Nesta ocasión tiña por diante un reto. Un único atranco entre el e mailo seu ascenso político, que tiña que manexar con moito coidado se quería conseguir o seu obxectivo. Estaba ben advertido. Do contorno do presidente Soto xa lle chegaran seguridades da boa disposición cara un cambio de goberno que o favorecería.  Don Antonio seguía nestes casos un ritual máis ou menos establecido, que consistía basicamente en trabar unha relación case amigábel e familiar cos futuros agraciados cun posto no goberno, co fin de coñecelos mellor e, sobre todo, comprobar se a súa catadura moral estaba á altura do que el agardaba nun subordinado.

- Vaite preparando –dixéralle o conselleiro de industria a Francisco-. O vello xa case ten a decisión tomada, pero antes vaite investigar polo miúdo, como a todos.

- Explícate, hostia! Como que me vai investigar?

- Non, non penses mal. Un día destes hate chamar para convidarte a unha reunión familiar na súa casa. A ti e máis á túa dona. O único que tendes que facer e dar a impresión de ser un matrimonio tradicional, de estrita moralidade, e todo iso. Sabes rezar o rosario?

- Sei. Non sabes como as ghastaba a miña nai!

- Pois entón non hai problema. Na casa do xefe é norma o rezo diario, e vaivos tocar tamén.

- E se por calquera causa a miña muller non pode ir?

- Iso que nin se che pase pola cabeza. Entón esquécete de todo.

Así que había que amañar aquilo. Logo da última conversa telefónica que mantiveran, Rosa enviáralle varias cartas insistindo na cuestión do divorcio. Paco tentara por todos os medios atraela para tratar de convencela da inconveniencia de dar o paso. Non estaba disposto baixo ningún concepto a arruinar a súa carreira política por un simple trámite. Separados estaban, de feito. Pero había que conservar o status quo a todo custe.

A morte de Ernesto, aínda que un suceso triste, era unha oportunidade de ouro. Rosa non tiña outra alternativa que acompañalo de volta á súa derradeira morada, e entón aproveitaría para deixarlle as cousas claras. Ademais, en calquera momento ía recibir a chamada de Antonio Soto e era imprescindíbel ter á súa muller de man, preto del. Proporíalle un bo trato: ela actuaría de cónxuxe modelo cando o requirise a ocasión e, en troques, tería toda a liberdade para facer o que quixera. Estaba disposto incluso a ofrecerlle unha boa cantidade de diñeiro para asegurarlle o futuro.

Agora dependía de Loureiro o que saíran as cousas con ben. Non estaba moi seguro de se elixira á persoa axeitada para a misión, pero tampouco tiña moito máis onde escoller. Tiña a aquel rapaz por un chisco apoucado, aínda que co tempo fora mudando de opinión. Primeiro, cando soubo que andaba leado coa xuíza Cordeiro. Para a súa forma de pensar, iso indicaba certa ambición. Ultimamente, Carmiña Caride, que o coñecía ben dos seus tempos de estudantes, faláralle moi ben del. Demasiado. Francisco chegou a pensar se non houbera algo máis entre eles naquela época na que compartían apartamento. Ás veces sentía case celos, e non polo que puidera ter habido, senón polo grande afecto que Carme aínda demostraba sentir polo Loureiro. E é que sentía algo distinto por esta rapaza, non coma con outras mulleres que frecuentara. Dende que comezaran a relación, non sentira desexos de se deitar con ningunha outra. Chegara a pensar que non lle desgustaría chegar a máis, incluso aceptando a separación de Rosa. Pero era realista, e a conxuntura política non daba para tanto. O primeiro era chegar a onde quería, e despois xa se vería.

En canto a Loureiro, canto máis o pensaba máis o anoxaba a falla de siso que demostrara coa cousa aquela de escribir un libro en trinta días. Puxérase en evidencia diante de todo o mundo e, o que é peor, se non o conseguía tería que pasar por un ridículo histórico que seguramente tamén salpicaría ao seu xefe. E non podía ser. O tipo que lle escribía os discursos non podía pasear en coiro diante da mellor sociedade da cidade. Vaia clase de colaboradores, pensarían no partido. E iso sen contar coa máis que probábel reacción do presidente Soto.

Non ía consentir aquilo. Ou escribía o quixote en verso ou iría para a puta rúa. Podía prescindir tranquilamente del, xa atoparía outro. E, de todos xeitos, aínda que saíra con ben, habería que advertilo moi seriamente de que non podía meterse noutro sarillo como aquel. Era un irresponsábel.

Mandou preparar o panteón da familia Barreiros, e pensou chamar ao bispo para oficiar os funerais. Pero despois recapacitou. Non era conveniente airear moito a cuestión. Un cuñado drogadicto morto de sobredose podía supor outro atranco, agora que o obxectivo estaba tan á man.

XIX

No avión dunha compañía de baixo custe ía refacendo os sucesos recentes. Estaba camiño de Londres para cumprir un encargo pouco habitual. Aquilo ocuparíame un par de días e logo, a traballar. Tiña que comezar a pensar nun bo argumento. Se cadra unha historia relacionada coa guerra civil. Alí había materia de abondo. Mais, era un tema xa moi trallado. E a vida de Ernesto Fole? Non así, claro. Un personaxe inventado que pasa da comodidade burguesa nunha vila de provincias ao submundo dunha capital cosmopolita e se vai degradando. Non tiña a penas datos, pero podía imaxinalo. E máis non. Sería demasiado evidente e o xefe non toleraría baixo ningunha circunstancia que se publicase unha historia que, por moito que a disfrazara, remitía a un suceso tan evidente.

En fin. Coidei que mellor sería abordar primeiro a cuestión máis urxente e logo, xa con calma, escoller o tema e comezar a construír o argumento. Entre outras cousas, metera na equipaxe un pequeno ensaio que pensei que me ía ser de grande axuda, As regras de ouro da novela contemporánea. Non o tiña lido, mais tiña as pintas de poder ofrecer un bo servizo en canto aos aspectos estruturais da obra.

Cheguei a Stansed e collín un autobús cara o centro da cidade. Logo de pouco máis dunha hora chegamos a Liverpool Street, e parei un taxi para ir ao hotel en Sussex Gardens. Esta era unha rúa longa, con moitas árbores, inzada de hoteis de estilo vitoriano, con entradas de pórticos de columnas. O taxi deixoume enfronte do meu hotel. Entreguei a reserva na recepción e o empregado, un indio ou paquistaní, díxome algo que a penas entendín. Creo que tiña que ver co horario do almorzo e a situación da habitación. Despois de todo, o meu nivel de inglés era o que era...

A penas deixei a equipaxe e comprobei o enderezo de dona Rosa naquela mesma rúa. Era o primeiro que debía facer. Saín á rúa, localicei a orde dos números e a situación dos impares, e botei a andar pensando como ía darlle a noticia.

Chamei ao timbre e abriu a porta unha señora maior. Tardei un anaco en atopar a frase precisa.

- I am looking for Mrs. Rosa Fole.

- Did you also Spanish?

- Oh, yes, yes.

- Follow me, please.

Subimos polas escaleiras até o primeiro andar e a señora petou na primeira porta á dereita.

- Mrs. Fole? There is a man who asked for you.

Dona Rosa sorprendeuse de verme. Aínda que non tiñamos coincidido demasiadas veces, sabía que traballaba para o seu marido. Non lembraba o meu nome.

- Ti es?

- Loureiro. Santiago Loureiro.

- Pasa, pasa. –Despediu á señora- Thank you, Mrs. Worthing.

Entramos no pequeno apartamento amoblado ao estilo vintage. A estancia principal estaba dominada por unha ampla e luminosa fiestra.

- Envíate Paco? Non se atreve a vir el mesmo?

- Don Francisco está tremendamente ocupado e pediume o favor. Dona Rosa, teño que comunicarlle unha noticia terríbel. O seu irmán Ernesto morreu aquí, en Londres.

Recibiu unha forte impresión e quedou sen palabras. Ergueuse e foi cara a fiestra, chorando. Eu estaba incómodo e non sabía que dicirlle.

- Como foi?

- Creo que dunha sobredose. A policía tratou de localizar a un familiar, e por iso o soubo o xefe. Mandoume para que a axude cos trámites.

- Está aínda aquí?

- Si. Temos que pornos en contacto coa policía.

Tratou de sobreporse e ollou un longo tempo cara a min. Sen dúbida estaba a pensar por que o malnacido do seu marido non tivera coraxe suficiente para encargarse el mesmo de comunicarlle a noticia e estar con ela naquel momento tan difícil. De súpeto, pillou o bolso, meteu as chaves e o teléfono móbil e encaroume, decidida.

- A onde temos que ir?

Eu levaba o enderezo das oficinas de policía ás que había que dirixirse para facer os trámites. Menos mal que dona Rosa falaba inglés fluidamente. A min custábame traballo seguir as conversas. A penas pillaba palabras soltas. Explicáronnos o procedemento a seguir, os impresos que debiamos cubrir, e que tiñamos que contratar unha empresa funeraria para arranxar o traslado.

- Non vai haber traslado. Quero que o incineren.

Fiquei sorprendido. Aquilo desbarataba os plans e púñame nunha situación difícil.

- Dona Rosa, o xefe insistiu moito nesta cuestión. Alá está todo preparado.

- Iso a min non me importa. É o meu irmán, e eu teño dereito a decidir.

Claro que o tiña. Pero a min complicábame extraordinariamente a situación. A ver como convencía a aquela muller. O xefe deixáramo ben claro, dona Rosa tiña que volver a toda costa. Decidín ser franco.

- Por favor, teño instrucións moi precisas. Hai que repatriar o cadáver, e vostede ten que ir tamén. Se non, don Francisco vaime matar.

- Como comprenderás, Loureiro, a min iso me trae sen coidado. Non penso ceder. E agora, se queres, vaite. Non preciso de ti.

Agora si que se enleaba todo. Debía chamar ao xefe, e contarlle a verdade? Mellor, decidín, ficaría alí. Ao mellor aínda podía convencela de algunha maneira.

- Se non lle importa, quedarei. Podo serlle de utilidade.

- Como queiras. Pero non me deas máis a lata coas túas instrucións. 

Até o día seguinte non había máis que facer. A primeira hora habería que solucionar o da funeraria e a partir de aí xa se ocuparían eles de todo. Pensei que debería ser amábel.

- Aceptaría que a convide a cear?

- Non teño moita gana. E ti, tes aloxamento?

- Si. Teño unha habitación nun hotel moi preto da súa casa.

- Perdoa se me portei mal contigo. Xa sei que é o teu traballo.

- Creo que non o vai ser por moito tempo.

Entramos nun pub e pedimos algo para cear. Dona Rosa variou o seu ton cara a min. Notábase que se desculpaba sinceramente. Toda aquela situación comezaba a dar voltas no meu maxín.

- Así que temes que te boten.

- Máis ben teño a seguridade. Vostede xa coñece a don Francisco.

- Trátame de ti, por favor. Sinto ter a culpa.

- Non, non te preocupes. Non é só por isto. Estou aquí tamén por meter a zoca en outro asunto.

E conteille o da aposta. E tamén todo o que veu despois. Por vez primeira sorriu abertamente. Creo que estaba a darlle mágoa.

- Parece que es un desastre. Torcéronseche ben as cousas.

- Podo preguntarche...? Por que non queres volver?

- Para Paco eu xa non significo nada. Pedinlle o divorcio varias veces e négase a falar do tema. Non son máis ca un peón no seu taboleiro. E agora non entendo por que tanta insistencia en que volva. Algunha comenencia terá.

Coidei que debía responder á confianza. Conteille das aspiracións do xefe, que tiña a punto o nomeamento como conselleiro e que, ao meu entender, a súa insistencia derivaba da necesidade de ofrecer unha imaxe de harmonía familiar diante do presidente do goberno.

- Pois por min que lle dean. Non penso participar na representación. Estou cansa, desilusionada, amargada, chea de carraxe. Non o quero ver máis na vida.

- Enténdote. Agora sei que non é difícil chegar a odialo.

Estábame a pasar pola cabeza Mamen, aquela perna que sobresaía por riba do cobertor, o xefe en bata. Á fin ao mellor tampouco era tan malo que me despedira e deixar atrás toda aquela merda. Tiña que convencerme que valía para moito máis que para ser un calquera no séquito dun personaxe como aquel.

- Sabes? Creo que xa me empeza a dar igual todo.

- O que?

- O traballo, a aposta, a miña mellor amiga que se deita co teu home a cambio dun traballo de merda. Todo!