speechwriter

XV

O inspector xefe da Policía Nacional e mailo seu axudante agardaban, serios, sentados en dúas cadeiras contiguas na antesala do despacho do presidente. Vestían os dous de uniforme e sostiñan as gorras debaixo do brazo dereito. Erguéronse cando apareceu don Francisco.

- Bo día. Vostedes dirán de que se trata.

- Podemos pasar dentro? -O inspector xefe sinalou a porta do despacho-.

- Claro, por suposto.

Gueimóndez ollaba inquisitivo cara a Mapi, a ver se ela sabía algo. Era unha visita fora do normal, anunciada con moi pouca antelación. De feito, houbera que localizar ao xefe con urxencia nalgún concello da provincia, e os policías agardaran todo aquel tempo. Mapi respondeu que non, movendo a cabeza. Non tiña nin idea.

O inspector xefe foi ao gran.

- Verá, señor. Recibimos un aviso da policía británica, a través da Interpol, para a localización dos familiares dun home falecido en Londres hai dous días.

Sacou unha fotografía da pasta.

- Coñéceo?

O presidente mirou ben aquela face esbrancuxada de ollos pechados. A calidade da impresión non era demasiado boa.

- Pois, así, de súpeto. E ademais en Londres. Como non sexa o irmán de Rosa.

- Os datos cos que traballa Scotland Yard indican que se trata de Ernesto Fole.

Volveu mirar a fotografía. Si. Podía ser. E máis era, con certeza.

- A miña muller xa o sabe?

- Non. Tratándose de vostede, consideramos máis prudente vir primeiro aquí.

- Rosa está fora. Tamén en Londres. E se lles digo a verdade, non teño maneira de localizala. Debeu cambiar de teléfono. E isto que quede entre nós, senón voume caghar na nai de algún, entendido?

- Por suposto. E non ten algún outro familiar próximo?

- Non. A nai está coma unha reghadeira, leva anos internada.

O do teléfono era verdade. Pero si que tiña o enderezo de Rosa. Rápido de pensamento, coidou que non permitiría que fose a policía inglesa a que lle dera a noticia. Ía aproveitar para matar dous paxaros dun tiro.

- Dighanlle aos ingleses que xa me ocupo eu do asunto. E coidadiño con larghar cousa ninghunha, estamos?

- Como mande, señor presidente.

Acompañou aos policías á saída e agardou a que desapareceran pola porta da antesala.

- Mapi, onde anda Loureiro?

- Tiña o día libre, deullo vostede.

- Localízamo inmediatamente.

A penas lembraba ao Ernesto, moito máis novo ca el. Era un rapaz moi ben parecido, sempre ben vestido. O que sabía era por Rosa, que o lembraba moi a miúdo. Fixera todo o posíbel por localizalo logo da morte do pai e da desgraza da nai, pero fora en balde. Entre os papeis de don Pedro Fole apareceu o resgardo de algún envío de cartos mediante xiro postal internacional, mais o enderezo era unha oficina postal do centro de Londres. O mozo debía acudir periodicamente, para ver se chegara diñeiro. Por unha desas casualidades morrera ben preto da súa irmá, na mesma cidade, sen que ela, probabelmente, tivera dado con el. Mellor así. Ía aproveitar a desgraza no seu propio beneficio.

- Non hai mal que por ben non veña.

XVI

Non tardei en chamar a Mamen. Non é que me volvera interesar. Ou si, non estou seguro. Creo que no fondo aínda alumaba aquela chama. Ademais, estaba máis bela ca nunca.

- Ola, Iago. Alédame que me chames.

- Quedaramos niso, non?

- Podiamos ir xuntos aos premios da asociación da prensa. Estás convidado?

- Non.

- Non te preocupes. Xa me encargo eu. Entón pasas a recollerme o xoves ás nove?

- Si. Dime onde.

- Agarda. Mellor recóllesme á saída do traballo. Sabes onde está a produtora?

- Claro.

- Pois alí ás oito, e así aforro levar o coche. Despois pasamos pola miña casa antes de ir aos premios. De acordo?

- Moi ben. Xoves ás oito. Ciao.

- Ciao. Un bico.

Aínda non eran as oito, pero quixen estar puntual. Pedíralle ao xefe librar ao día seguinte para poder trasnoitar. Non mo podía negar despois do éxito da exposición gandeira, e non mo negou. Así que todo pintaba ben. Aparquei mesmo diante da porta de Producións Ideal S.L. e agardei escoitando a radio do coche.

Ás oito en punto saíu Mamen. Impresionante. Vaqueiros apertados, e botas altas, que daban un efecto espectacular ás súas longas pernas. Xersei de colo alto. Entrou no automóbil e bicoume na meixela.

- Tira cara a zona nova, xa che vou indicando.

A aquela hora o tráfico era moi denso na cidade e tardamos bastante tempo en cruzala dunha parte á outra. Internámonos nas novas rúas.

- Agora vira á dereita.

Aquela parte facíaseme coñecida.

- Aquí, na Rúa da Oliveira. Vai aparcando onde podas.

Xa era casualidade. Mamen vivía no mesmo edificio que a querida do xefe. Non lle dixen nada. Probabelmente nin sequera a coñecería. Alí vivía moita xente, e dende había pouco tempo. Subimos no ascensor. Mamen íame contando que mercara un vestido novo para a festa dos premios.

- Xa verás que ben me queda. Ademais así xa sabes onde vivo para outra vez.

Entramos no apartamento e mandoume pór cómodo mentres se duchaba e se vestía. Pasei ao salón.

- Quince minutos. Pilla unha cervexa se queres.

Sentín unha súbita quentura que me subía dende o peito á cabeza. Alí estaba o cadro puntillista apoiado na parede azul escuro, o león rampante enriba da mesa de vidro sobre cabaletes negros. Mamen era a querida do xefe!

Sentinme terribelmente incómodo. Case non podía nin respirar. Claro! Por iso atopara traballo tan axiña no Ideal. Pero, Mamen! Non acreditaba! Pensar que ela... a miña Mamen! Co túzaro! Revolvinme ansioso por todo o salón, agardando que rematara. Ía chamarlle o que merecía. Pero, por que? Non tiña dereito? Ademais, como llo ía soltar así, polas boas: así que ti es a querida do merdán do meu xefe! E que ía responder? A ti que che importa! Claro.

Foron máis de quince minutos. Eran máis das nove e cuarto cando por fin se presentou, vestida cun traxe negro de festa que deixaba as costas núas. Preciosa. Tiña que sabelo fixo.

- Mamen. Levas moito tempo vivindo aquí?

- Dende que cheguei á cidade. Estreei eu o apartamento. Por que?

- Por nada.

Non teño nin que dicir de que humor estiven o resto da noite. É curioso que me sentira enganado. Despois de todo, nunca chegara a nada con ela. Ademais, con toda probabilidade, a culpa era miña. Eu fora o que conseguira a entrevista en Telecidade onde, seguramente, comezara o romance. Para colmo, tocounos compartir mesa redonda cun garrido grupo: Fernando Pena, un xornalista que se cría o Bob Woodward moderno, aínda que o Washington Post ficara ben lonxe das súas posibilidades, reducidas a unha columna diaria no Ideal. Ao carón, Ana Ameixeira, escritora de éxito aos seus vinte e dous anos, terribelmente pretensiosa, e que xa contaba con dúas novelas súper-vendas. Louxo, máximo factótum da Editorial Andeis, home de bastísima cultura, altivo e desprezativo. E, por fin, Adelina Pastor, poeta de culto, feminista militante.

Con Mamen tratando de buscar o seu lugar de recente chegada, e os outros catro pesos pesados monopolizando a conversa, máis o abatemento que me pesaba como unha lousa, aquela mesa volveuse insufríbel. O único que podía facer era beber de aquel viño branco, riquísimo, que os camareiros nos ían repondo con frecuencia. Non tardei en descubrir que se subía á cabeza. E de que maneira.

Adelina Pastor tratou de sacarme do meu ensimesmamento.

- E ti, a que te dedicas.

- Son speechwriter.

- O que?

Fernando Pena non desaproveitou a ocasión.

- É o que lle escribe os discursos a Paco Barreiros. 
 

- Pero que dixeches? Por favor, repite a modo.

- Speechwriter.

- Así xa entendo. Writer quere dicir escritor, e o outro debe significar discurso, non?

Louxo tampouco perdeu comba.

- Dubidaría moito á hora de dar a consideración de “escritor” aos que se dedican a este oficio. Hai elementos fundamentais que asociamos ao concepto “escritor”, como son a inventiva, a imaxinación, o uso da linguaxe como certa forma de arte, que...

Pena cortou.

- Escritor é o que fai ficción. E punto. O demais é xuntar palabras.

Eu non atopaba ocasión para intervir. E aínda por riba os efectos do viño comezaban a ser perigosos. Estaba acalorado e mareado. Louxo non se deixaba pisar.

- Si, si. Estou de acordo. Precisamente por ese lado ía a miña argumentación. Podemos chamar “escritor” a calquera que use a linguaxe escrita para o seu traballo?

- Rotundamente non! –Fernando Pena fixo un signo negativo co dedo índice-. Fai falla moito máis ca iso.

- E ti que opinas? – Adelina Pastor volvía no meu rescate. Loitei como puiden contra os efectos do alcohol.

- Escribir discursos é unha cousa moi complicada, e quen é capaz de tal cousa tamén o é de escribir literatura. Eu son perfectamente capaz, se quero, de facer unha novela.

Louxo remexeu na ferida.

- Non dubido que te creas capaz. Outra cousa é que o sexas.

- Por que non? –Atallou Mamen- Eu estou segura de que pode escribir un bo libro. E de que sería todo un éxito.

Pena tampouco soltaba a presa.

- Iso é moito dicir. Non lle nego talento para os discursos, pero de aí a...

E xa non puiden máis. Como dicía miña tía, non mas cocía o corpo. Ademais estaba bébedo. E volvín abrir a boca de máis. Non era a primeira vez.

- Abosto o que gueiran a gue escribo unha boa novela en trinta días, gondando a partir de hoxe!

Houbo un pequeno silencio. Remataba de pousar enriba da mesa unha pequena bomba. Tamén o meu prestixio, se tal cousa tiña. Pero non me decatei. Estaba completamente seguro do que dicía. Louxo recolleu o desafío.

- Por min non hai problema. O premio será a publicación.

Pena tentou completar o desafío.

- E se non é capaz, que asista en coiros ao baile de San Xoán no casino!

A aquela altura nada me puña medo. Pareceume ben a idea. A miña cabeza xa daba voltas de máis.

- Se non son gabaz irei en goiros ao baile de San Xoán do casino!

A Louxo divertíao a aposta. Acababa de acontecer unha desas cousas que dan que falar por bastante tempo nunha cidade pequena como a nosa. El non perdía en ningún caso. Se eu escribía o libro, atopaba un autor novo. Se non, íase divertir moito.

Xa tivera tempo a arrepentirme despois de acudir ao baño para refrescar a cabeza e vomitar viño branco cando Fernando Pena pediu a palabra polo medio da entrega de premios.

- Miñas donas, meus señores. Hoxe temos entre nós a Santiago Loureiro. Como saben, este mozo prometedor é membro da equipa de colaboradores do presidente da deputación, don Francisco Barreiros e, en calidade de tal, un consumado escritor de discursos políticos...

Merda! O tipo aquel ía contar a todo o mundo a brincadeira antes de que eu puidera volver á mesa a tratar de emendar a miña metida de zoca.

- ...Pois ben, Loureiro acaba de apostar que nos agasallará cunha novela no prazo de trinta días.

A xente empezou a aplaudir, pensando que o que se anunciaba era a próxima publicación de algo xa escrito. 

- ...Déixenme rematar. Escribirá dende hoxe e no prazo máximo de trinta días unha novela que, a xuízo de Pepe Louxo, de Adelina Pastor e do meu propio, reúna a calidade suficiente para ser publicada. Se é así, a Editorial Andeis incorporaraa ao seu catálogo. Pero...

E aquí o mamón introduciu un silencio irónico.

- ...Pero se non remata o traballo, ou se o veredicto do xurado non é favorábel, o noso ousado amigo paseará en coiros polo casino o día do baile de San Xoán.

Unha gargallada mesturada cun aplauso estalou en toda a sala. Como mínimo xa fixera o ridículo. E ademais xa non había marcha atrás. Non quixen facer de pallaso por máis tempo e escapei sen sequera advertir a Mamen. Pillei o coche e acelerei, cada vez máis anoxado comigo mesmo. Pero a quen se lle ocorre apostar a que fai unha novela en trinta días! Ademais, cando xa o tentara varias veces sen o menor éxito. Nunca dera pasado da páxina quince ou vinte sen desistir, consciente da total falla de calidade.

Agora avanzaba pola rolda de acceso á cidade, baleira de coches. Despois de pasar a primeira rotonda non reparei no semáforo vermello até que era demasiado tarde e xa entrara no cruzamento. Freei en seco, pero non puiden evitar que un pequeno utilitario branco me petase no lado dereito. Merda!

Unha patrulla da policía local chegou de inmediato. A condutora do coche branco parecía moi anoxada e sinalaba cara a min e logo cara o semáforo.

- Faga o favor de saír do coche, señor.              

- Non pasa nada. Recoñezo que saltei o semáforo, pero non se preocupe, que me fago cargo de todo.

- Señor, por favor, saia do coche.

Saín e saquei a billeteira do peto da americana para entregarlle o carné de conducir ao axente.

- Faga o favor de soprar por aquí até que se ilumine a lámpada verde.

Caín na conta de que bebera de máis. Era xa o que me faltaba para completar aquela noite inesquecíbel. Pero aínda podía complicala máis.

- Axente, non sabe vostede con quen está falando.

O que non sabía o que estaba dicindo era eu. Mira que lle teño xenreira a esa frase. “Non sabe con quen está falando”. E vou e sóltolla ao único municipal íntegro de todo o corpo. A nai que me pariu!

- Señor, de primeiras vouno denunciar por ameazas, e se non sopra inmediatamente vouno arrestar e conducilo a un centro de saúde para que lle fagan unha análise de sangue. Vostede decide.

Soprei, claro. Que remedio! Cero coma nove.

- Case multiplica por catro a taxa máxima permitida, que son cero coma vintecinco miligramos de alcohol en ar expirado. Dado que deu positivo, realizaremos outro control en dez minutos. Mentres tanto non se mova de aquí.

Pero foi exactamente igual. Ben, igual non. Cheguei ao punto enteiro. Un coma cero.

- Señor, ímolo acusar dun delito contra a seguridade do tráfico. Queda vostede detido e ímolo conducir diante dun xuíz. Ten dereito a gardar silencio...

Hostia! Pero que máis me ía pasar. Volvinme ver con grillóns, totalmente desbordado pola situación.

- ...ten dereito a non confesar contra si mesmo e a non declararse culpábel, ten dereito a asistencia letrada...

O municipal ía lendo unha chuleta. Non era como nas películas americanas, que o saben de memoria.

- ...ten dereito a que se notifique a súa detención a un familiar ou outra persoa que designe e a ser recoñecido por un médico forense. Entende vostede os seus dereitos?

Moito non entendín, pero tampouco era cuestión de que mos volvera repetir. Ademais, xa me estaba empuxando a cabeza cara abaixo para meterme no coche patrulla.

- Onde me levan?

- Ao xulgado de garda. O xuíz decidirá o que fai con vostede.

Imaxinei que presentarían os cargos e me citarían para un deses xuízos rápidos uns días despois. Tiña claro que non me libraba ninguén dunha boa tempada sen carné.

Tivemos que agardar un bo anaco de tempo no corredor do xulgado de garda. A min íame pasando a bebedela e tomando terra na realidade. Un dos axentes daba os datos dentro da oficina. Ao pouco saíu un empregado do xulgado.

- Xa poden pasar.

Conducíronme ao despacho do xuíz. Non daba creto!

- Anda! Pero olla quen temos aquí!

- Chus!

- Señoría, se non lle importa.

Tamén podía caerme enriba un lóstrego e partirme en dous. Xa case me daba o mesmo.

- Acúsano de pór en perigo a seguridade do tráfico por conducir baixo os efectos do alcohol, e tamén de ameazar a un axente da autoridade.

- Chus, por favor, deixa que che explique.

- Diríxase a min como señoría, se non quere sumar un desacato!

- Señoría, é verdade que bebín, pero non ameacei a ninguén. Por favor, créame.

- Recoñece polo menos o primeiro cargo. Axentes, conduzan ao detido aos calabozos. Agardo que alí lle pase a bebedela.

E que máis? De verdade era un día redondo. Primeiro descubrira que Mamen era a querida do meu xefe, despois fixera o ridículo máis espantoso, tivera un accidente, dera coa única xuíz do mundo que coñecía e agora isto. Faltaba o albaroque:

- Iago! –Dei volta antes de saír do despacho.

- Que?

- Despois de todo, quédanche moi ben os grillóns.

E soltou unha gargallada. As miñas relacións coas mulleres non eran normais.