speechwriter

X

Dende logo, acudín ao xulgado en busca dunha explicación. Se eu estivera no lugar de Chus, tería feito todo o posíbel para desfacer aquela lea monumental. Pero ela deixárame tirado.

- E eu? De noite vestida como estaba e sen un can para pillar un taxi? E todo por culpa túa. Non podías ter mercado condóns?

- Mira como teño os pulsos por mor dos putos grillóns! Esta non cha perdoo na vida!

- Pero safaches, non? A proba é que aquí estás.

- Hostia, Chus! Pois non ía morrer amarrado á cama!

- Entón tampouco foi para tanto.

- Como que non foi? Ti toleaches?

Ela estaba máis seria ca de costume, se iso é posíbel, e decateime axiña que non quería saber moito máis do asunto. E tiña bemoles, botarme a min a culpa.

- E o que pasei eu, iso non ten importancia?

- Polo menos non estabas amarrada.

- Xa. Sen teléfono. Sen ninguén a quen chamar. De noite polas rúas da cidade vestida de puta. Vaia papeleta, non cres?

- Tamén safaches, non?

- Tiven que agardar toda a noite nunha sala da estación do tren até que abriu o xulgado e puiden vir buscar un xogo de chaves da casa que tiña no despacho.

- E non podías despois ir valerme a min?

- Non quería nin verte diante. E agora tampouco. Quero que me fagas o favor de devolverme o meu bolso e o teléfono. O demais non me importa. Ah! E é mellor que non nos volvamos ver.

Tireille o bolso de mala maneira enriba da mesa e dei media volta, irado e ofendido. Por min podía ir á merda.

Os do servizo de publicacións estaban ao borde do infarto e o asunto chegara xa á atención do xefe. Aquela mañá tiven que presentarme diante del, e a primeira sorpresa foi que substituíra o mapa da provincia de mil oitocentos setenta e cinco que presidía o despacho por outro xigante da comunidade autónoma. Non estaba particularmente anoxado, aínda que eu xa fora posto en antecedentes acerca do sucedido o día anterior, cando o do cartaz alusivo á última da semana. Preguntou primeiro pola miña ausencia, que atribuín a unha forte dor de cabeza, e logo lembroume que debía facer canto antes o prólogo do libro, pois o retraso xa ía custar unha morea de cartos en horas extraordinarias na imprenta.

- Así que veña, a traballar, cona! E que saia unha boa peza!

- Xefe, a verdade é que o tema é moi pouco literario.

- Caghoental, Loureiro! De que estamos a falar?

- Dun touro.

- Pois iso. Ghandería. Agricultura. O máis importante que ten o país. Cantos poetas non terán cantado as marabillas do rural. Pero claro, os rapaces da cidade non vistes na puta vida unha vaca!

- Xefe, eu non son da cidade, e na casa dos meus pais hai gando.

- Entón cal é o problema?

Fernando explicoume a urxencia do asunto. A exposición gandeira provincial, coa que se ía inaugurar o novo recinto feiral promovido pola deputación, tiña este ano unha importancia crucial. Rumoreábase que o conselleiro de agricultura do goberno autonómico caera en desgraza a causa de estrañas manobras partidarias, e que o seu cese estaba próximo. Don Francisco decatárase da ocasión que se presentaba, e con a penas quince días de antelación propúxose converter a exposición gandeira nun flamante escaparate, non da actividade pecuaria provincial, senón de si mesmo. Convidara a todo canto persoeiro se lle puxo a tiro, tanto civil como militar ou eclesiástico, comezando polo goberno en pleno, e presionaba a todas as empresas que tiñan algo que ver co sector para que montaran postos no recinto. Incluso se contrataron unha morea de cortes publicitarios na televisión, e dispuxéronse autocares dende todos os concellos afíns da provincia para desprazar a todo o público posíbel. Sabía que ao presidente do goberno lle gustaban enormemente os baños de masas, ou, como el dicía, os rabaños de masas e non ía quedar curto. Os de publicacións andaban do revés tratando de sacar para aquel día todos os títulos relacionados con temas agropecuarios, uns dez libros, que estaban entregados pero pendentes de publicación. O máis importante ía ser a biografía de Tom Jones, que levaría por título A historia dun campión. Despois de todo, aquel becho fora o investimento máis importante realizado pola deputación polo que respecta á gandería dende que Don Francisco era presidente.

Agora xa tiña máis datos. O campión non importaba grande cousa. O argumento a destacar debía ser a forte aposta do xefe polo campo, demostrada a través do pulo dado á granxa experimental e bla, bla, bla... Así que busquei as memorias que puntualmente presentaba o responsábel do negociado, que ninguén lera xamais, e púxenme de contado á tarefa. Á fin puiden entregar aquela mesma noite ao desesperado coordinador de publicacións case oito mil palabras. Un bo traballo.

Os días seguintes foron frenéticos. Houbo que facer as cuñas radiofónicas do evento, as notas de prensa e, o peor de todo, o discurso do xefe. El mesmo me entregou un par de follas manuscritas de imposíbel caligrafía coas ideas principais que quería incluír no parlamento de inauguración da exposición, e a partires de aí elaboramos e reelaboramos até o esgotamento, de tal xeito que o día anterior, ás doce da noite, aínda estabamos dándolle voltas. A idea básica era a de postularse como conselleiro do ramo. Ou sexa, son o mellor para o posto, pero non estou dicindo que me estea postulando, nada máis lonxe da miña intención. Pero, aínda así, aquí estou eu.

Ademais do meu traballo, tamén tiven que botarlles unha man aos de protocolo. Por exemplo, xestionando unha entrevista o máis longa posíbel na televisión local para o xefe.

Telecidade era un medio de comunicación que escapaba en certa medida ao noso control. Iniciativa dun veterano presentador da televisión estatal que, no seu declive como astro do medio, buscou un acubillo respectábel na propiedade de televisións locais en varias comunidades. Politicamente oposto á cor dominante na provincia, mantiña un certo pulso co presidente e máis cos alcaldes dos concellos aos que chegaba o sinal. Primeiro, tratando de que os informativos tivesen unha certa obxectividade, e que desen voz aos maltratados opositores. A idea de dedicarlle a don Francisco unha parte importante do programa da noite, presentado por un combatente xornalista ferozmente antibarreirista, sen dúbida ía ser mal recibida, pero aínda así había que intentalo. Gueimóndez púxome ao día, xa que eu nunca sintonizaba Telecidade.

- Non o sabes? Agora o programa da noite preséntao unha rapaza nova. Non lembro como se chama.

- Xa non está o ghicho aquel de barbas?

- Non. Parece ser que lle deu un infarto e, entanto, puxéronlle unha substituta.

Pois ben. A ver se tiñamos sorte. Acudín á sede da emisora, unha nave industrial situada nun polígono da cidade. Atendéronme na recepción, onde me dixeron que tería que agardar unha media hora, xa que a presentadora do programa estaba a gravar algo en exteriores.

- E como se chama?

- Carme Caride.

Non me soaba de nada. Collín unha revista e agardei. Ao pouco vin a través das vidreiras un automóbil cos rótulos da emisora que aparcaba. O sol non me deixou percibir as caras do rapaz e a rapaza que saían do coche. Entrou primeiro o rapaz, cunha cámara na man, e despois a rapaza. Era Mamen!

- Ti?

- Iago? Canto tempo! Ven aquí e dáme dous bicos. Que é da túa vida?

- Pois xa ves. Sigo a traballar na deputación. E ti?

- Fago televisión. Non me viches?

- En Telecidade?

- Si. E ti que fas por aquí?

- Veño falar cunha tal Carme Caride. A que presenta o programa da noite.

Mamen soltou unha gargallada.

- Pois xa estás a falar con ela.

- Ti?

- María do Carme Louzao Caride. Mamen non sona nada ben en televisión, así que xa ves...

Fiquei sen palabras. Se ben me sería máis doado convencela de dedicarlle un programa ao xefe, sabíame mal metela naquel sarillo. Acompañeina ao estudo do seu programa, que quixo ensinarme, explicándome con detalle como se facía a realización. Sentamos no set e entrou en materia.

- Ben. E logo que querías?

- Xa che dixen que sigo a traballar na deputación. Como saberás, a semana que ven inauguramos a exposición gandeira provincial, e a don Francisco gustaríalle que lle fixeras unha entrevista en profundidade. Eu non che debería contar isto, pero quere aproveitar o evento para darlle un pulo á súa carreira política, e precisamos darlle toda a promoción posíbel.

- Entendo. Quere ser conselleiro de agricultura, non?

- E ti como sabes...?

- Iago, non me tomes por parva. Salta á vista que o teu xefe é un home con aspiracións ben máis altas. Pero xa sabes que nesta casa non é moi ben recibido, non?

- Si. Bah! Déixao. Tiña que intentalo.

- Non pasa nada. Ademais, eu vou estar aquí catro días. Só fago unha substitución e despois, quen sabe. Ao mellor podiades devolverme o favor.

- Como?

- Buscándome traballo nalgún medio afín. Ao mellor na produtora do Ideal. Sei que teñen un proxecto de televisión.

Eu non sabía nada, e tampouco podía prometerlle grande cousa. Como moito, diríallo a don Francisco a ver que se podía facer. Abondoulle.

- Metereino o xoves pola noite. É o día de máis audiencia.

- Non sería mellor o venres, máis preto da inauguración?

- Non. O venres gáñanos a televisión autonómica por goleada. Non o vería case ninguén.

Quedamos así. Díxenlle ao xefe que Mamen, ou Carme Caride, accedía a darlle un bo tratamento o xoves á noite pero que en troques había que facer algo por ela. Non puxo problemas. Seguro que habería onde metela e, se era no Ideal, mellor. El mesmo falaría con Mamen despois do programa.

Vin aquela mesma noite o programa na casa da Tareixiña, logo de autoconvidarme a pinchar algunha cousa acompañada dunhas cervexas. Mamen facíao moi ben, víase desenvolta de enfrontaba perfectamente calquera tema. Entrevistou primeiro á presidenta da asociación de amas de casa da cidade, deu paso á actuación dun grupo de cámara do conservatorio, presentou unha exposición de pintura e seguiu entrevistando xente até a fin do programa.

- Ti xa o sabías?

- O que?

- Que Mamen traballa en Telecidade.

- Non. Sabía que ía volver, pero non me contou nada do traballo. De todos xeitos, pouco lle vai durar.

- Pouco.

Non lle contei nada acerca do trato que fixeramos aquela mañá. A min pareceume que non era a mesma rapaza coa que compartira apartamento. Víaa cambiada, máis vital. Ademais sorprendérame a facilidade coa que tirara do fío e me propuxera o troco de favores. Mamen non adoitaba ser tan directa. O tempo pasado na capital debía terlle sido moi instrutivo.

- Tareixa. Ti nótala moi cambiada?

- Leva o cabelo curto e está moi maquillada. Pero iso debe ser cousa da televisión.

- Non me refiro a iso. Ti falaches con ela por teléfono todo este tempo. Non che deu a sensación de que é unha persoa distinta?

- Non. Por que o dis?

- Por nada.

- Ben. E isto foi todo por hoxe. Gustaríanos contar con todos vostedes mañá, de novo, na Noite Aberta, este agradábel paseo nocturno pola cidade da man desta, a súa televisión. Telecidade. Quedan agora co cine clásico para ver A grande ilusión do realizador francés Jean Renoir. Un histórico filme que paga a pena gozar. Deica mañá.

Tareixa espreguizouse e convidoume moi directa a marchar. –Eu voume deitar, e non teño intención de levarte comigo, así que xa sabes, porta!-. Marchei e apeteceume dar unha volta polas rúas do centro da cidade. Ía unha noite clara de luar, aínda que unha miga fría. De todos os farois penduraban bandeirolas anunciadoras da exposición gandeira con grandes letras vermellas sobre fondo verde. Entrei no Central e pedín un descafeinado de máquina con leite. Morno.

XI

Cando concluíu que non aturaba ao seu home, Rosa entendeu que tiña que facer algo na vida. Aquela existencia de mantida de luxo equiparábaa, no seu maxín, a todas aquelas mulleres ás que Francisco retribuía, dun ou doutro xeito, para telas preto, cunha única diferenza, ela xa non tiña que entregar o corpo a cambio.

Non levaba a conta de cantas, nin cando. Íanlle chegando rumores, confidencias, algunha advertencia, e abondaba para facer unha composición próxima á realidade sobre as aventuras do sátiro. Porque non a enganaba só a ela, senón tamén ás amantes máis ou menos estábeis, pero todas de usar e tirar, frecuentando a un tempo o sexo mercenario nos lugares de máis alto standing da cidade e aínda en sórdidos clubs de estrada. E máis, dende que a dúbida sobre a súa fertilidade o liberara de calquera disimulo sobre a súa axitada e promiscua vida extramatrimonial.

En Londres, polo menos, a ferida non doía tanto. Estaba lonxe, como mínimo, da maledicencia da xente. Pero tamén, e isto era o máis importante para ela, non tiña que mirarlle aos ollos a aquel home que era o maior erro da súa vida. Non quixo pagarlle coa mesma moeda, e non por un posíbel sentido da integridade, senón porque non se atopaba con forzas nin gañas e, ademais, ansiaba sentirse libre de ataduras.

Gustaríalle, tamén, tirarlle á cara os cheques que recibía puntualmente dunha das empresas familiares, e para iso tería que pórse a traballar. Cun título de socioloxía nas mans, cursou un master en investigación de mercados ao tempo que perfeccionaba o seu nivel de inglés, e con tempo e asertividade logrou autoconvencerse de que podía comezar unha nova vida.

Elaborou un limitado currículo que complementou con adornos que xulgou necesarios, pois os seus trinta e tantos anos casaban mal coa total inexistencia de experiencia laboral. As primeiras semanas non foron demasiado ben, pero as entrevistas de traballo remataron por chegar e, á fin, obtivo un posto nunha empresa de sondaxes comerciais que traballaba para unha importante cadea de supermercados.

O traballo consistía no testeo de novos produtos, a elaboración de estratexias para introducilos de forma correcta nos mercados e auditar as respostas do público para detectar posíbeis fallos de deseño. Integrada nunha pequena equipa, boa parte da actividade transcorría fora da capital en calquera dos supermercados distribuídos por Inglaterra e Gales.

O soldo permitíalle vivir ben, sen demasiados luxos, e pasado o período de proba puido por fin devolver o primeiro talón mensual. Aos poucos días recibiu unha chamada de Francisco.

- A ver! Que? Sóbranche os cartos ou?

- Non, pero non quero nada máis de ti. Non o preciso.

- E de que vives? Do puto ar?

- Do meu traballo.

- Anda, non me fagas rir. De que traballo nin que carallo!  Éme ighual o que faghas aí, pero non quero que dighan que non manteño á miña muller.

- Diso tamén quero falar. Paco, quero o divorcio.

Houbo unha longa pausa do outro lado da liña telefónica. Francisco Barreiros non agardaba unha sorpresa así. Para el, pagarlle os gastos a Rosa non era máis ca unha estratexia. Mentres ela se acomodara e dependera da asignación mensual, non había perigo de ruptura e o conseguinte escándalo. Pero agora ficara sen saber reaccionar.

- Paco, estasme oíndo?

- Mira, o que faghas aí en Londres téncheme sen coidado. Como se te vistes de pendangha e saes a facer a rúa. Pero aquí non vai haber divorcio ningún, entendes? Vaino metendo na cabeza! E se non métocho eu a gholpes.

- Paco, que dis?

- O que oes! E mañá volvo enviar o talón, e cóbralo, e todo seghe coma sempre. Como me teña que presentar eu en Londres habémolas ter moi ghordas ti e máis eu!

Colgou o teléfono, anoxado. Respirou fondo e foi recobrando o control. Non era parvo, e sabía que tiña cometido un erro. Non era aquela a mellor forma de solucionar un problema que, nas mans axeitadas, podía tronzar as súas aspiracións. Pero agora xa estaba feito e non había marcha atrás. Pensou que ao mellor había sorte e a ameaza xurdira efecto.

Dispuxo o envío dun novo talón, que volveu rexeitado ao cabo dunha semana. Para entón, estaba totalmente entregado á organización da exposición gandeira provincial, aquel trampolín para a súa ambición de poder. Decidiu que cada cousa tiña o seu tempo, e que o primeiro era o primeiro. Despois xa vería como trataba con Rosa.

Aquela noite acudía por vez primeira a Telecidade. Aquela emisora era unha espiña cravada, un elemento discordante no harmonioso control dos medios de comunicación provinciais que tantos servizos prestaba á súa estrutura de poder. Sabía que aquela excepción no veto que a televisión mantiña cara el era cousa de Loureiro, porque segundo lle comentara era coñecido da nova presentadora, pola que ademais había que facer algo. Tiña que aproveitar a ocasión e despregar todos os artefactos de sedución política aprendidos nos últimos anos. O obxectivo era convencer á xente para que acudira á exposición.

O propio dono telefonara aquela tarde á emisora para pedir explicacións sobre a presenza do presidente no programa da noite. Mamen argumentou que a ela non lle dixeran nada de vetos nin prohibicións. Sabía que a liña editorial non era favorábel aos que ocupaban o poder, pero preguntábase se non era máis ético manter un certo equilibrio, abordar os temas con obxectividade. Ademais, suspender agora a entrevista implicaría darlles argumentos para falar de censura. O propietario non tivo máis remedio que aceptar.

- De todos xeitos, dálle caña! Non o deixes saír vivo do plató!

- Farei o que poda. Non se preocupe, xefe.

- E para outra vez, se hai unha outra vez, quero que se me consulte antes de decidir unha cousa así!

- Por suposto, perda coidado.

A Mamen quedoulle claro que non habería outra vez. Por tanto, decidiu que ofrecería o trato máis amábel posíbel ao presidente, e agardaría que Iago ou quen fora o que tivera que tomar decisións soubera estar á altura.

O seu antigo compañeiro ofrecéralle algúns consellos:

- Fala ti todo o que podas, faille preguntas sinxelas e non o deixes meterse en sarillos. Non o anoxes baixo ningún concepto. Este home sen papeis é un auténtico desastre. Canto máis desenfadado sexa o tratamento, mellor.

- Non te preocupes. Déixame facer a min, xa verás que non te hei decepcionar.

Dende logo que non. A conversa transcorreu da mellor maneira posíbel, cun ton íntimo e nada envarado. O presidente atopouse a gusto e rebaixou o nivel de vulgaridade a extremos nunca vistos polos que o coñecían. Ao rematar, estaba exultante.

- É a mellor entrevista que me fixeron nunca, Carme. Non sei como agradecercho.

- Ben, Loureiro xa sabe...

- Ah! Non te preocupes. Iso está feito. Eu falaba de convidarte a unha copa.