speechwriter

IX

Eu non acudira a traballar o día de autos. E nunca mellor dito. Porque a culpa tívoa Chus. Pero, dende logo, xamais lle contei a ninguén o que pasou aquela noite. Dáme vergoña. E ademais non sabería por onde comezar. Cando o xefe lle berraba a Cesáreo Sánchez-Varela eu vivía a situación máis ridícula da miña vida. Visto polo lado positivo, librei dunha boa. Pero fórame mellor ter soportado ao tirano encolerizado. Despois de todo, xa estaba afeito.

Durante meses, Chus e máis eu experimentamos todo o sexo imaxinábel ou, cando menos, todo o que eu podía imaxinar. Na cama, na mesa da cociña, no coche, nos servizos dun restaurante, en todas as posturas, con todas as intensidades, por teléfono, por correo electrónico. Foi un auténtico master e era ela a que levaba a iniciativa. Unha mañá chamoume á deputación. Quería que fora inmediatamente ao xulgado, se podía. Acudín e, sen máis, tivemos sexo no seu despacho, rápido e fugaz. Nin sequera sacou a toga.

- Agora vaite. Teño que volver á sala.

- Como?

- Estou nunha vista. Fixen un receso. Pasa a buscarme ás oito. Ciao.

Eu tiña dous sentimentos mesturados. Por unha banda, comezaba a parecerme un xogo perigoso. A un tempo, os días que nos citabamos, agardaba ansioso para ver que novidade me traería a ocasión. Non teño nin que dicir que pesaba máis isto último. Percorríame un formigueo espectante e moi agradábel cada vez que ía ver a Chus, na seguridade de que posibelmente probaría algo novo e excitante.

Era martes. Eu estaba a escribir o prólogo dun libro que ía editar o servizo de publicacións. Era nada máis e nada menos que a biografía dun semental de orixe galés adquirido pola granxa provincial experimental, e que finara o ano anterior deixando unha fecunda herdanza empreñando milleiros de vacas do país. O Tom Jones, que tal nome lle deran nun alarde de orixinalidade, marcara toda unha época para o sector ovino provincial, e merecía unha edición de luxo con papel satinado, tapa dura e a toda cor. O mesmo presidente asinaría o prólogo, destacando a importancia do campión para a nosa gandería, e o compromiso da deputación demostrada mediante o investimento millonario realizado no seu día na adquisición. Quen me pode negar, despois de probas como estas, que levo un escritor dentro. Xa me gustaría ver a, por exemplo, José Saramago, cantando as excelencias de Tom Jones sen caer no desespero e apertado polos de publicacións, que querían comezar o antes posíbel o proceso de produción daquel best-seller tan importante.

Nesas andaba cando me entregaron un pequeno sobre azul que poñía, simplemente, S. Loureiro.

- Quen trouxo isto?

O bedel engurrou os ombreiros, deu media volta e saíu arrastrando paseniño o tedio funcionarial que xa formaba parte do seu repertorio vital. Xa ultrapasara a porta cando soltou, como quen non quere a cousa, unha tardía resposta.

- Deixárono abaixo, nas oficinas xerais.

- Pero non sabe quen?

Xa estaba lonxe de máis. E con abrilo xa chegaba para saber de quen viña. Pillei o abrecartas de prata co escudo provincial que herdara xunto co pequeno despacho e abrín coidadosamente o sobre. Contiña un pequeno cartón tamén azul cun texto breve, e un anteface negro sen abertura para os ollos. Ás doce na túa cama. Leva só o anteface e non fagas preguntas. Deixa a chave posta pola parte de fora.

Era evidente quen remitía aquilo. Agardábame algunha escena excitante aquela noite. Xenial!

Xa non puiden concentrarme en Tom Jones e a súa xenética excepcional. Chamei aos de publicacións e púxenlles unha desculpa calquera para atrasar un día máis a entrega do traballo. Xabi, o coordinador, estaba histérico.

- Iago, non me amoles. Isto ten que estar listo antes da exposición gandeira ou don Francisco nos colga a todos cabeza abaixo.

- É que o xefe non está, e téñollo que ensinar antes de pasárvolo, por se as moscas.

- Pero xa o remataches?

- Non, non aínda –non quixen mentir- pero non me falla case nada. Agora mesmo estou traballando un pouco máis a redacción.

- Pero ti que escribes, o prólogo para a biografía dun boi ou o premio nacional de literatura?

Xabi non se decataba que a primeira parecía unha labor ben máis difícil, sobre todo cando non podes apartar o pensamento dunha tarxeta azul. Leva só o anteface... Chus, ademais, sabía xogar comigo. Faltaban máis de doce horas para aquela cita misteriosa. Todo un día por diante para pórme cachondo pensando que me agardaba aquela noite. Agachei o sobre nunha gabeta da mesa e pechei con chave cando saín tomar o café das once. Os empregados da deputación acudiamos en vagas sucesivas a partir das nove e media e até as doce e media a un café situado xusto á fronte do pazo provincial. Os do contorno do xefe eramos os menos predicíbeis, porque se non tiña o día, o que ocorría a miúdo, temíamos ser chamados xusto durante a ausencia cafeteira, o que garantiría unha reña segura ao regreso. Por iso aproveitabamos cando non estaba ou cando tiña moita xente para recibir. Se non, pediamos os cafés por teléfono.

Aquela mañá había máis xente que de costume na pequena cafetaría, pois varias quendas foran demorando a saída rutineira porque o presidente acudira a primeira hora buscar uns papeis antes de saír zumbando para un hotel da cidade onde ía manter unha reunión política. Por tanto, a mestura de conversas cruzadas subira o ton das voces moito máis ca de costume, e alí todos berraban como se lles fora a vida en facerse entender no medio do balbordo. Alguén trataba de explicarme non sei que cousa sobre o complemento de destino e o índice de prezos ao consumo, e eu asentía periodicamente mentres tomaba o café. Volta asentía, volta botaba un grolo mentres o meu correspondente se desfacía en explicacións e deixaba arrefriar unha menta poleo. A min non se me ía da cabeza o anteface, a chave por fora da porta, as once...

Díxenme a min mesmo que me ía dar algo se non era capaz de apartar o maxín daquela obsesión. E non eran aínda as doce da mañá. O tempo non daba pasado. Tratei de volver a Tom Jones e repasei as probas de impresión do corpo do libro para centrarme un pouco no asunto. O monstro de cor marrón castaña procedía do condado de Gwynedd e posuía unha xenealoxía que xa quixera para si a raíña de Inglaterra. Era da raza Red Poll, e chegara a pesar mil cento dez quilos. Como un coche. Pero, que demo estaría a matinar Chus? Ela seguro que non estaba tan nerviosa coma min. Primeiro, porque era a guionista do que ía suceder. E despois, polo seu carácter decidido. Pero tiña que volver a aquel prólogo infernal. A mellora xenética da nosa cabana é unha prioridade para o servizo de desenvolvemento rural, materializada a través da aposta decidida da granxa provincial pola incorporación dos mellores exemplares que... Saquei o anteface da gabeta e boteime atrás na cadeira mentres ollaba para el. Parecía mentira que aquela cousa simple e vulgar me tivera naquel estado de excitación. Dende logo que Chus era unha mestra na arte da intriga.

E por que non a chamaba? Si. Ao mellor descubría algo máis. Ou, se cadra, se enfadaba comigo e me mandaba fritir espárragos. Non era a primeira vez. Erguinme próximo á histeria e fun dar un paseo polos corredores do pazo provincial. Repetíame a min mesmo que debía centrarme en Tom Jones, que non lles podía facer aquela trasnada aos de publicacións. Claro que o presidente debía dar o visto e prace ao prólogo, pero con deixarllo a Mapi por se o xefe chegaba tarde e eu xa tiña saído, estaba listo.

- Mapi, bonita. Sabes algo de sementais?

- Xa estás, Loureiro? Sodes todos uns porcos.

- Non, non me entendes. Refírome aos de verdade, os das vacas.

- Loureiriño, se non tes que facer, invéntalo. Os demais témosche moito traballo, sabes?

- Precisamente, Mapi. Precisamente.

Busquei no directorio o número da granxa experimental provincial e preguntei polo capataz.

- Bo día. Son Santiago Loureiro, asesor do señor presidente. Estou a traballar no prólogo para o libro de Tom Jones e quería facer algo orixinal. Don Francisco está moi interesado no tema. O caso é que non teño moita idea de como abordar o tema.

- E a min que me conta, don Santiago?

- Non sei. Se cadra podería contarme algunha anécdota.

- Unha anécdota de que?

- Sobre o becho... Calquera cousa... Algo interesante, xa me entende. Como era un día na súa vida, por exemplo.

- Don Santiago, está vostede a rirse de min?

Non souben que responder. Aquel home estaría flipando. Imaxinei que, logo de colgar o aparello, iría cabo dos traballadores da granxa contarlles o sucedido.

- Acaba de chamar un ghicho da deputación para que lle contara un día na vida do Tom Jones. Haiche xente para todo!

Aquel non era o día. O touro tería que agardar polo menos até o seguinte, pois dinme á fin por vencido. Comecei un solitario no ordenador, mentres o tempo ía pasando, aínda que a min non mo parecera. Pasaban vinte minutos da unha.

Contra as dúas volvín cabo de Mapi para ver se o xefe volvera xa, ou se había previsión de que non chegara até tarde. Aquela semana tocábame librar do tour provincial e ao mellor podía marchar antes das tres. Xa non aturaba máis.

- Sabes se o xefe vai vir pola mañá?

- Creo que non, Loureiro. Chamou hai dez minutos para anular o xantar co presidente da cámara de comercio. Creo que a reunión está durando máis do previsto. Vaste escaquear?

- Creo que si. Non me atopo ben.

- Pois até mañá. E non soñes con sementais.

Un final típico para Mapi. Pero desta tiña razón. Había dúas cousas que non podía sacar da cabeza, e unha delas era o galés prodixioso. Fun camiñando ao hospital provincial para facer tempo, uns vinte minutos de paseo lento. Tareixiña sorprendeuse ao verme entrar pola porta.

- Iago! Que milagre?

- Veño a te convidar a xantar, se queres.

- Se agardas cinco minutos a que remate este informe, está feito.

- Veña!

Monopolizou a conversa dende que sentamos até rematar un par de racións de picar para facer tempo. Entre outras moitas cousas, porque non sei se teño descrito o vertixinoso latricar de Tareixa, deume novas de Mamen. Seica estaba pensando volver á cidade. Faloume do novo traumatólogo que chegara había pouco, un tío cachas, un guaperas que pagaba ben a pena. Cando rematou de pórme ao día, foi ao gran.

- Entón, Iaguiño, que foi?

- E logo?

- Ti non te lembras de min se non queres algo. Cortaches coa xuíza Cordeiro?

- Non. E non quero nada. Non podo convidarte a xantar, sen máis?

- Poder podes, pero non me cadra. Ademais estás nervioso.

Eu non me decatara, pero estaba a redobrar co coitelo na mesa, o que era unha proba evidente dos nervios que me comían. Parei para volver empezar ao pouco, sen darme conta tampouco esta vez.

- En que me notas que estou nervioso?

- Iago, coñézote como se te parira. Que pasou?

- Tareixa, por favor. Para xa. Non pasa nada.

- Pois se non mo queres contar, alá ti. Non sei para que viñemos.

Xantar. Foramos xantar. Un bisté á salsa de cabrales que ficou case enteiro no prato, para min, e bacallau á portuguesa para ela. Non había maneira de agacharlle ren a aquel radar humano que era a Tareixiña. Entroume de novo.

- E que che parece o de Mamen?

- Paréceme ben. Non se atopará a gusto na capital.

- E nada máis?

- Que máis queres que che diga. Iso é auga pasada.

- Xa. Auga pasada non move muíño, non?

Aínda que a Tareixa lle podería dicir sen rodeos: “estou histérico porque esta noite teño sexo sorpresa”, seguro que soltaba unha gargallada. Así que, mellor non toquei o tema.

- Tes algo que facer esta tarde?

Non tiña absolutamente nada que facer, máis alá de volverme tolo de vez.

- Non, por que?

Porque vas vir comigo de compras. E se queres, cóntasme que che pasa. E se non queres, pois non mo contas.

E así foi pasando o tempo, renovando o armario da Tareixiña coas cousas máis extravagantes que fomos atopando. Empeñouse en que mercara unha cazadora de corte moderno e xuvenil, ben distinta aos serios traxes que por entón eran case o uniforme obrigado no meu traballo. Pero ás nove deixoume por imposíbel.

- Como vexo que non vas soltar prenda, paso de ti, macho. Chámame cando queiras. Xa te avisarei cando teña novas de Mamen.

- Xa che dixen que iso ficou atrás.

- Si, claro. Dáme un bico, anda!

Marchei para a casa e fixen tempo metendo unha colada na lavadora, pasando a aspiradora e colocando a habitación. Sobre as dez e media saquei a chave da entrada do chaveiro e funa colocar na parte exterior da pechadura. Ducheime e deiteime nu. Pillei o anteface que deixara na mesa de noite e coloqueino. Non vía nada.

Levaba un anaco deitado e excitado a tope cando, puntual, a chave deu volta na pechadura. Sentín pasos que viñan cara o dormitorio. Non dixen nada. Algo pousou preto da cama, e sentiuse o son dunha cremalleira. Despois un ruído metálico. Roupa deslizándose por un corpo. Chus estaba a espirse, calculei, pero aínda sentín os tacóns sobre a madeira do chan, indo e vindo. Outra volta o son metálico. A súa man agárrame o brazo dereito e sinto un obxecto frío que rodea o meu pulso, despois ruído seco, clak. Tírame do brazo cara arriba e sinto o mesmo ruído outra vez. Clak. Decátome de que vai a cousa. Son grillóns. Estou amarrado con grillóns ao cabeceiro da cama. Agora o outro brazo. Clak, clak. Hostia!

Algo suave foi recorrendo o meu corpo nu. Despois sentín como unha descarga eléctrica nas coxas. E outra máis. Eran lategazos! E doían!

- Chus!

- Ssss.

Eu xa estaba ao límite. Unha cousa fría traboume unha mamila. Que dor! Aquilo era o que parecía! Xamais pensara vivir a experiencia, pero aquela mestura de dor e pracer estábame a volver tolo.

- Chus. Por favor!

Non atendía aos meus rogos. Puxérame ao límite.

- Chus. Non aguanto máis!

Sentín como se abría a gabeta da mesa de noite e rebuscaba dentro. Entón sucedeu algo que non agardaba.

- Iago, non me digas que non tes condóns!

Quedei paralizado. Lembrei que os acabara a última vez, e esquecera mercar máis. Os condóns eran problema meu.

- Hostia, tío! Es un irresponsábel. Tiveches todo o día para pasar pola farmacia! –Agora tirou polo anteface irada e puiden ver como ía vestida-

- Chus, perdoa. Eu... –Levaba un corpiño negro axustado a tope con partes transparentes que marcaban un escote con forma de v pronunciada, e sobre el unha cadea longa cunha chave, sen dúbida a dos grillóns, medias negras con debuxos barrocos e a parte de arriba dunhas botas de coiro negro-

- Non te movas. Vou ver se está de garda a farmacia da esquina. –Ao dar a volta puiden ver as botas altas cun tacón de vertixe, e a parte de atrás do corpiño, totalmente transparente. Xamais vira unha imaxe tan erótica como aquela-

Vestiu unicamente un abrigo longo e saíu decidida da habitación. Sentín como se pechaba a porta da entrada e entón asaltoume unha inquietude terríbel. A chave?

Ollei instintivamente para a mesa de noite e alí estaba, solitaria. Merda! E, a carón, o bolso de Chus. O mundo veuse abaixo en cuestión de segundos. Con que pensaba mercar os condóns? E como narices ía volver, sen chave? E eu, amarrado, sen poder moverme. Tentei pasar unha man a través dos grillóns, sen éxito. Estaban demasiado apertados.

- Merda! Merda! En menudo sarillo nos metemos!

Andaba a facer esforzos para liberarme cando soou o timbre do porteiro automático de forma insistente. Era Chus, sen dúbida. Non tivera nin tempo para chegar á farmacia e sen dúbida se decatara que non levaba bolso. Nin chave. Eu non acreditaba. Berrei, estúpido de min.

- Non podo, Chus! Non ves que estou amarrado?

O timbre seguía a sonar, urxente, pero non podía facer nada. Revireime canto puiden só para comprobar que era imposíbel liberarme. E o timbre parou. Recapitulei e tratei de pensar nas posibilidades. A máis lóxica era que Chus chamase a un cerralleiro. Aínda que, sen dúbida, o teléfono móbil estaba no bolso. Pero podía pedir na propia farmacia para chamar. Pero, pensándoo ben, non ía chamar un cerralleiro para abrir unha porta que non era a súa. Podía, por exemplo, saír a veciña do B, alertada polo ruído, e preguntar que facía na miña casa. E entón teriamos unha xuíza achaiando un domicilio. Vaia papeleta!

Non, seguro que chamaría á policía e explicaríalles a situación. Non podía deixarme así. Ademais, agora que caía na conta, ela non podía tampouco entrar na súa casa, nin pillar un taxi. Si, iso. Chamaría á policía e, pedíndolles discreción, solucionaría axiña aquela tremenda lea.

A policía? Unha persoa normal, talvez. Pero Chus tería que volver a ver aos axentes no xulgado, soportando as súas risas burlonas. Non. Non ía chamar á policía. En tanto, o tempo pasaba sen que nada sucedera. Ollei o radioespertador, que marcaba as doce menos dez. Máis tarde mirei de novo. As doce e cuarto. Levaba case unha hora naquela situación tan absurda. Só faltaba que me entrasen gañas de mexar. E, voilá, foi pensalo e virme as gañas. Unha complicación máis.

Ás dúas perdín toda esperanza. Déralle voltas a todas as posibilidades que tiña Chus para resolver a situación, sen atopar solución algunha. E xa era tarde de máis se é que tiña pensado facer algo. Comezou a entrarme o pánico cando afrontei á fin que me deixara tirado daquela maneira, amarrado á cama e sen posibilidade ningunha de liberarme. Pensei que sería mellor tratar de durmir para non tolear. Pechei os ollos canso de alternar a mirada ao teito, á porta da habitación, á chave e o bolso na mesa de noite e ao radioespertador que marcaba as tres e dez.

Non conseguín prender o sono. Non daquela. Durmitei a intervalos curtos entre as catro e as sete, máis ou menos. Pero espertaba cada vez máis aterrado pensando que a tola aquela estaba a pasar de min. A radio comezou a emitir as noticias das sete.

- Son as sete. Noticias. Para hoxe agárdase unha concentración de traballadores da construción diante da sé da patronal, en demanda de melloras no seu convenio colectivo...

O sono comezaba a vencerme, a pesar da postura forzada, e de que xa non sentía os brazos, tiña cambras nas puntas dos dedos, e os grillóns fixéranme sangue nos pulsos. Fiquei completamente durmido até as dez. A radio xa non soaba. De súpeto lembrei a Tom Jones, e sentín o timbre do teléfono móbil na entrada. Sería do traballo, estrañados de que non acudira aquela mañá. A continuación foi o teléfono fixo, no salón, e logo outra volta o móbil. Si. Sen dúbida era do traballo. O problema comezaba a ser como me ía librar do meu cativerio. E, a ser posíbel, dunha maneira digna, sen comprometer para sempre a miña reputación. Porque se faltaba por moito tempo, probabelmente a alguén se lle ocorrería pasar pola miña casa, por se me sucedera algo. E a sádica de Chus. Como non facía algo? Tiña gañas de matala. Tiña fame. Estaba canso e dorido pola postura.

Ás doce e vinte e cinco tiven unha idea. O teléfono de Chus estaba no seu bolso, na mesa de noite. Inaccesíbel. Pero se facía un esforzo, ao mellor daba chegado e podía chamar a alguén. Deslicei as pernas fora da cama e co brazo dereito tirei polo cabeceiro para tratar de pór a cama de lado. Non foi difícil até aquí. Seguín tirando un pouco máis até case darlle a volta e acheguei a man ao bolso. Con moito coidado para que non caira abrín a cremalleira e pillei o teléfono. Ben!

Pero, a quen podía chamar? A Tareixiña foi a primeira opción. Vaia ridículo, pero era a persoa na que máis confianza tiña e seguro que non ía divulgar aquela situación tan absurda. Non sabía o seu número, gravado na memoria do meu teléfono, e tampouco lembraba o do hospital provincial, así que non me quedou outra que chamar a Mapi.

- Ah! Es ti, Loureiro. Non sabes como está o xefe! Como non viñeches traballar?

- Non me atopo ben. Mapi, por favor, dáme o teléfono do provincial.

- Que che pasa? Queres que che mande un médico?

- Non, non te molestes. Só dáme ese número.

- A ver, apunta...

Que ía apuntar, na miña situación. Memoriceino como puiden e marquei.

- Por favor, páseme con Tareixa Besteiro.

- Un momento...

Quen puxera aquela música horríbel para os momentos de espera? Era pouco matalo!

- Si?

- Tareixa, son Iago. Tes que vir á miña casa urxentemente. Non che podo explicar.

- Ocorre algo?

- Ven axiña e trae un cerralleiro. Que che abra a porta, pero non o deixes pasar. Entra ti soa.

- Iago? Que pasa?

- Tareixa, por favor, faime caso e ven deseguida.

- Vou. Non tardo.

Deixei de aguantar o cabeceiro e a cama véuseme enriba cun grande estrondo. Cando sentín fedellar na porta preguei para que Tareixa seguise as instrucións e deixara o cerralleiro fora. Xa abondo tiña con que ela me tivera que ver naquela situación.

- Iago?

- Estou no dormitorio.

O agardado ataque de risa de Tareixa foi antolóxico. Axeonllouse e rodou polo chan, sen poder reprimirse. Ceibaba enormes gargalladas, e menos mal que tivera a precaución de pechar a porta, senón teríao sabido toda a comunidade. Cando á fin atopou un respiro preguntou:

- Pero meu fillo. Que che pasou...?

- Xa cho contarei. Agora vai buscar unha serra de metais que teño na caixa da ferramenta, na terraza, e sácame de aquí.

Ben cadrou que os grillóns eran máis ben de fantasía, e non levou moito traballo tronzalos. O problema eran as gargalladas de Tareixa. Cando me vin ceibe saín a toda presa para o baño. Tamén tiña fame.

- Non sei como me vas explicar isto, pero seguro que o vou pasar bomba!

- Foi un xogo, pero cruzáronse todos os desastres posíbeis.

Ela non daba creto. Ría a cachón e de vez en cando pedíame que parara, que non podía máis. A min aquilo xa me empezaba a por frenético.

- Non sabes a noite que pasei! Podías ter un pouco de compaixón!

- Si... Perdoa... pero é que non podo...!